Wewnętrzne oprogramowanie drukarki 3D. Jest ono odpowiedzialne za interpretację komend zawartych w kodzie maszynowym (kodzie G). Efekt jego pracy to podstawowe sygnały dla grzałek, silników i wentylatorów. Odpowiedzialny jest za interpretację przyspieszeń, tabel korekcji temperatur i wielu innych czynników. Dobrze zestrojony firmware stanowi istotny element kalibracji maszyny, odpowiada bowiem za regulację zrywów, przyspieszeń i innych kluczowych dla dobrych wyników pracy urządzenia parametrów.

Jest to znormalizowany język programowania przystosowany do sterowania maszynami CAM. W prostych słowach, ciąg kodu G zawiera dokładne instrukcje dla maszyny – w którą stronę, jak szybko i w której osi się poruszyć. Kod do drukarek jest generowany przez oprogramowanie tnące (slicer). Zapisane w nim są wszystkie dane dotyczące temperatur podzespołów i obrotu silników w precyzyjnej sekwencji, które sprowadzają się do ruchu głowicy i zachowania ekstrudera. Komendy kodu są wysyłane linijka po linijce do procesora sterownika drukarki w trakcie wydruku. Procesor na podstawie swojego oprogramowania firmware interpretuje kod i wysyła odpowiednie sygnały do odpowiednich podzespołów.

Polimer styrenu - wykorzystywany w druku 3D głównie jako materiał do druku struktur podporowych przy tworzywie ABS. Rozpuszczalny w d-limonenie. Charakteryzuje się wysoką odpornością udarową i niską elastycznością.

Przełącznik optoelektroniczny, ograniczający ruch drukarki 3D poza dopuszczalny ruch maksymalny.
Urządzenie wyposażone jest w 3 krańcówki optyczne – po jednej dla każdej osi. Krańcówka optyczna nie wymaga fizycznego kontaktu z odpowiadającym jej przerywaczem, co gwarantuje jej długą żywotność, należy jednak zwrócić uwagę na jej wrażliwość na źródła jasnego światła, mogącego spowodować fałszywe uruchomienie.

Grupa poliamidów, opracowana przez firmę DuPont. Obecnie wykorzystywane również do produkcji wytrzymałych filamentów do druku 3D. Główną zaletą takich wydruków jest duża wytrzymałość mechaniczna i chemiczna, możliwość obróbki i barwienia barwnikami dziewiarskimi. Wydruki charakteryzuje również pewna elastyczność i odporność na zrywanie.

Popularny format plików 3D. Plik OBJ, poza opisem geometrii, rozmieszczeniem wierzchołków i zwrotem normalnych zawiera informację o koordynatach UV dla tekstur. Jest odczytywany przez program 3DGence Slicer.

Polimer kwasu mlekowego produkowany w przemysłowych ilościach ekologicznymi metodami. Głównymi źródłami wyjściowych materiałów są zboża, np. mączka kukurydziana lub hodowle bakteryjne. Dla druku 3D w technologii FFF jest to materiał podstawowy. Niski koszt, brak skurczu termicznego, dobre przyleganie do platformy roboczej i mnogość wariantów wypełnień i kolorów czyni PLA najbardziej wszechstronnym i najczęściej stosowanym filamentem. W trakcie drukowania wydziela słabą, neutralną woń, nie emituje szkodliwych substancji oraz jest w pełni biodegradowalny. Bardziej kruchy i podatny na uszkodzenia mechaniczne niż ABS, przez co jego użycie do produkcji funkcjonalnych prototypów urządzeń mechanicznych jest ograniczone.

Charakterystyczny z punktu widzenia druku FFF kształt w drukowanym modelu. Przewieszenie występuje tam, gdzie płaszczyzna modelu tworzy nawis nad stołem roboczym lub inną częścią modelu. Oprogramowanie 3DGence Slicer rozpoznaje te powierzchnie i analizuje kąt przewieszenia względem stołu roboczego. Jeśli kąt przekracza kąt graniczny, zdefiniowany w oprogramowaniu, 3DGence Slicer automatycznie wygeneruje pod taką powierzchnią struktury podporowe.

Rozpuszczalny w wodzie polimer alkoholu winylowego. Wytwarza się z niego filamenty rozpuszczalne w wodzie, przez co idealnie nadające się do drukowania struktur podporowych w druku dwumateriałowym. Właściwy model drukowany jest z tworzywa nierozpuszczalnego (najczęściej PLA), co pozwala na jego dokładne oczyszczenie w kąpieli wodnej. Zastosowanie myjki ultradźwiękowej znacznie przyspiesza ten proces.

Część ekstrudera, napędzana bezpośrednio silnikiem krokowym. Umożliwia ono precyzyjne dozowanie filamentu do dyszy drukarki dzięki wklęsłemu, ostro ząbkowanemu zagłębieniu, które „wgryza się” w plastikowy drut. Elementem ściśle współpracującym z radełkiem jest docisk, zapewniający właściwy kontakt radełka i filamentu.